یادته،ی روزی تو همین وبلاگ برات یه پست گذاشتم که ته تهش نوشته بودم: هیچ حرف نگفته ای نمونده؟

صادقانه بگم که چند وقته فکر و دلم همش مشغوله و با خودم درگیرم.

نمی دونم چطور بگم.

فقط حس میکنم با بعضی حرفا و رفتارا داری آروم آروم خوردم میکنی،مطمئنم اگه تاثیرات این حرفاتو میدونستی شاید هیچ وقت نمی گفتیشون.

مخالفتات و لجبازیات داره غرور مردونمو له و لورده میکنه.(این یه حقیقته)

برام سخته ازت دور باشم اما وقتی میبینم که اگه بخوام اس دادن یا حرف زدن رو ادامه بدم عصبانیتم باعث حرفایی میشه که جالب نیستن،نبودن در کنارتو به گفتن اون حرفا ترجبح میدم.

خیلی از جملاتت برام تبدیل به یه آگهی بازرگانی شدنو هی از تو ذهنم رد میشنو آزارم میدن.

دیگه ادامه ندم بهتره،قبلاً گفته بودم جدیداً از زیاد توضیح دادن بهت خسته میشم چون نتیجه ی توضیحاتمو میشه گفت هیچ وقت اونطوری که باید ندیدم.

امیدوارم یه روزی این مسئله حل بشه